แม้เสน่ห์ของ โคลิน ฟาร์เรลล์, Ballad of a Small Player ก็ยังให้ผลตอบแทนเพียงเล็กน้อย

(SeaPRwire) –   อย่างน้อยก็ในภาพยนตร์ มาเก๊า (Macau) ดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากความเป็นเมืองจริงมากที่สุด เป็นโลกแห่งความฝันแห่งอนาคตที่เต็มไปด้วยแสงนีออนสะท้อนผิวน้ำ สถาปัตยกรรมสไตล์ Emerald City ที่เป็นประกาย และเป็นสวรรค์ของการพนันที่คุณสามารถสูญเสียทั้งจิตวิญญาณและทรัพย์สินได้อย่างง่ายดาย ในภาพยนตร์ดราม่าที่เปี่ยมด้วยสไตล์ของ Edward Berger เรื่อง Ballad of a Small Player ฟาร์เรลล์ (Farrell) แสดงเป็นนักพนันที่หมกมุ่นซึ่งกำลังจะสูญเสียทั้งสองอย่าง เขาใช้ชื่อว่า ลอร์ด ดอยล์ (Lord Doyle) แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ลอร์ดเลย และไม่ได้ชื่อดอยล์ด้วยซ้ำ เขาชอบใส่แจ็กเก็ตกำมะหยี่กับเสื้อเชิ้ตคอเปิด และผ้าพันคอไหมที่คออย่างหรูหรา เป็นการอำพรางตัวที่ทำให้เขาสามารถเดินท่องไปในคาสิโนของมาเก๊า (Macau) ราวกับเป็นเชื้อพระวงศ์ที่แต่งตั้งตัวเองขึ้นมา แต่ไม่เพียงแค่เขากระทำสิ่งเลวร้ายมากมายในกระบวนการสร้างเปลือกนอกนั้นขึ้นมา เขายังอยู่ในช่วงที่แพ้ติดต่อกันอย่างหนัก และคาสิโนก็เลิกให้เงินสนับสนุนเขาแล้ว “ผมเป็นนักพนันชั้นสูงที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก” เขากล่าวในเสียงบรรยายที่กระวนกระวายในช่วงต้นของภาพยนตร์ คุณพร้อมที่จะใช้เวลาที่เหลือของภาพยนตร์เฝ้าดูเขาตกลงมาจากเนินเขาที่ไร้ซึ่งเสน่ห์นั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ก็มีบางสิ่งเกิดขึ้นอีก: ขณะที่เขากำลังเหงื่อแตกกับการแพ้พนันอย่างยับเยินที่โต๊ะบาคาร่า (คู่ต่อสู้ของเขาคือผู้สูงอายุผู้เก่งกาจที่รู้จักกันในชื่อ แกรนด์มา (Grandma) แสดงโดย Deanie Ip) พนักงานคาสิโนผู้สง่างามคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาช่วยเหลือ เต้าหมิง (Dao Ming) (ผู้มีบุคลิกที่นิ่งและสงบเสงี่ยม) เสนอเงินล่วงหน้าให้ดอยล์ (Doyle) โดยมีดอกเบี้ยสูง ขณะที่เขากำลังชั่งน้ำหนักข้อเสนอ เขาก็สั่งแชมเปญ Cristal หนึ่งขวดแล้วก็จากไปโดยไม่จ่ายเงิน เธอมองตามเขาไปด้วยความเห็นใจ: “เขาเป็นวิญญาณที่หลงทาง” เธอบอกแกรนด์มา (Grandma) อย่างฝันๆ แม้ว่าดอยล์ (Doyle) จะไม่ต้องการความสงสารจากเธอเลยก็ตาม

อย่างไรก็ตาม เขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอ และเธอจะปรากฏตัวอีกครั้งในยามที่เขาต้องการ (ปรากฏว่าเธอเองก็มีบาปที่ต้องชดใช้และหนี้ที่ต้องจ่าย) ในขณะเดียวกัน นักสืบธนาคารจอมจู้จี้ซึ่งแสดงโดย (นักแสดงหญิง) ผู้มีผมสีแดงหยิกฟูและรองเท้าที่ส่งเสียงดัง ก็เข้ามาหาดอยล์ (Doyle) พร้อมข้อกล่าวหาที่ร้ายแรง เขาไม่ใช่แค่คนซุ่มซ่ามน่ารักที่ติดการพนันเท่านั้น แต่เขาก่ออาชญากรรมที่ทำให้ผู้บริสุทธิ์ได้รับบาดเจ็บ เธอตามติดเขาอย่างไม่ลดละ รบเร้าให้เขาจ่ายเงินก้อนโตที่เขาไม่น่าจะหามาได้ แม้ว่าเธอเองซึ่งทุ่มเทให้กับงานอย่างเคร่งครัดจนไม่มีความสุขในชีวิต ก็อาจต้องการการไถ่ถอนเล็กน้อยเช่นกัน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ดอยล์ (Doyle) ของฟาร์เรลล์ (Farrell) พูดตะกุกตะกักและติดอ่าง คิ้วที่หดหู่ของเขาแบกรับน้ำหนักความกังวลทั้งหมดของเขา ฟาร์เรลล์ (Farrell) เป็นนักแสดงที่น่าเห็นใจมาก จนเขาเกือบจะทำให้คุณสนใจในตัวดอยล์ (Doyle) และปัญหาของเขาได้ แต่ Ballad of a Small Player ซึ่งดัดแปลงโดย Rowan Joffe จากนวนิยายของ Lawrence Osborne ไม่ได้ให้อะไรมากมายให้ยึดติดนอกจากสไตล์ และแม้กระทั่งความสุขเหล่านั้นก็ยังน้อยนิด ภาพยนตร์เรื่องนี้มีโทนสีเหมือนไอศกรีมสามสีที่ฉูดฉาด เป็นการผสมผสานระหว่างสีฟ้าเทอร์ควอยซ์แบบประสาทหลอนและสีฟูเชียที่เปล่งประกาย ทั้งหมดนี้ดูเป็นการ์ตูนเล็กน้อย อาจเป็นวิธีบ่งบอกว่าเราไม่ควรมองว่ามันจริงจังนัก แต่คุณก็ไม่เคยรู้สึกว่ามีอะไรเป็นเดิมพันจริงๆ เบอร์เกอร์ (Berger) ซึ่ง All Quiet on the Western Front เป็นหนึ่งในเซอร์ไพรส์ที่น่ายินดีที่สุดเมื่อปีที่แล้ว ได้สร้างความยิ่งใหญ่ที่ชวนครุ่นคิดในที่นี้ ในช่วงเวลาที่ดีที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉากที่ดอยล์ (Doyle) และเต้าหมิง (Dao Ming) แลกเปลี่ยนความลับกันอย่างอ่อนโยนขณะนั่งอยู่บนม้านั่งเรียบๆ โดยมีแสงไฟของมาเก๊า (Macau) อยู่ไกลๆ มันเกือบจะสร้างบรรยากาศแบบหว่องกาไว (Wong Kar Wai) ได้อย่างฝันๆ แต่ไม่มีนักแสดงคนใด แม้แต่ฟาร์เรลล์ (Farrell) ผู้ตรงไปตรงมาและอ่อนไหว ก็ไม่สามารถทนกับการถ่ายภาพระยะใกล้ที่แน่นและเต็มไปด้วยเหงื่อที่ James Friend ผู้กำกับภาพจัดให้เขาได้ Ballad of a Small Player ให้ความบันเทิงในระดับปานกลาง เสน่ห์ของมันหลอกลวงไม่ต่างจากคำสัญญาแห่งแสงนีออนของเมืองที่มีการพนันสูงซึ่งเป็นฉากหลังของเรื่อง