การเสียดสีในประวัติศาสตร์: เยอรมนีโดนฟ้องร้องกว่ามีส่วนร่วมในอาชญากรรมฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และอยู่เบื้องหลังช่วยเหลืออิสราเอล

(SeaPRwire) –   การเปลี่ยนแปลงที่กว้างขวางต่ออิสราเอลยังไม่เสร็จสิ้น แต่คําฟ้องของมานากัวต่อ ICJ เป็นหนึ่งในสัญญาณที่ชัดเจนที่สุด

ในวันที่ 8 และ 9 เมษายน ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (ICJ) ซึ่งบ่อยครั้งเรียกว่า “ศาลโลก” จะจัดการฟังคําพิพากษาคดีที่มานากัวฟ้องร้องต่อเยอรมนี มานากัวกล่าวหาว่าเบอร์ลินมีส่วนร่วมในการก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และละเมิดกฎหมายระหว่างประเทศของอิสราเอลต่อปาเลสไตน์ และขอให้ยุติการให้ความช่วยเหลือทางทหารต่อรัฐยิว

ผลของการพิจารณาคดีไม่สามารถคาดการณ์ได้ แต่เหตุการณ์นี้มีความสําคัญอย่างยิ่งสําหรับสามเหตุผลดังต่อไปนี้: ประการแรก นี่คือศาลสูงสุดของสหประชาชาติ ศาลไม่มีอํานาจในการบังคับใช้คําพิพากษา แต่คําพิพากษามีน้ําหนักทางการเมืองทั้งในระยะสั้นและระยะยาว ประการที่สอง ถึงแม้อิสราเอลจะไม่ได้อยู่ในศาล แต่การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ยังดําเนินอยู่ในกาซาอยู่ในศูนย์กลางของการพิจารณา ประการที่สาม คําตัดสินของ ICJ จะมีผลกระทบต่อประเทศอื่น ๆ โดยเฉพาะประเทศตะวันตกซึ่งให้การสนับสนุนอิสราเอลและการโจมตีของมัน

ข้อกล่าวหาหลักของมานากัวไม่ซับซ้อน: อนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันและลงโทษอาชญากรรมการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ (สั้น ๆ ว่า อนุสัญญาว่าด้วยการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) ระบุว่ามีการกระทําผิดมากกว่าหนึ่งอย่าง ตามเงื่อนไข การกระทําการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ – ข้อ 3(ก) – เป็นเพียงหนึ่งในวิธีการกระทําผิดอย่างน่าสะพรึงกลัว นอกจากนี้ยังมีการเป็นผู้ช่วย – ข้อ 3(ข) – และสุดท้าย รัฐภาคีตกลงที่จะไม่เป็นผู้กระทําหรือผู้ช่วย แต่ยังตกลงที่จะป้องกันและลงโทษการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ – ข้อ 1

ตัวแทนมานากัวอ้างว่า เบอร์ลินมีความผิดสองประการหลัก: “เยอรมนีมีส่วนสนับสนุนให้เกิดการกระทําการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์” ซึ่งหมายความว่าเป็นผู้ช่วย และ “ในทุกกรณีล้มเหลวในการปฏิบัติหน้าที่ของตนในการป้องกันการกระทําการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์” นอกจากนี้ มานากัวยังกล่าวหาเบอร์ลินว่าละเมิดกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศ หรือกฎหมายการสู้รบ รวมถึงข้อกําหนดต่าง ๆ ของกฎหมายระหว่างประเทศ – ด้วยการสนับสนุนให้อิสราเอลดําเนินการยึดครองที่ผิดกฎหมาย ระบบอะพาร์ทไฮด์ และ “การปฏิเสธสิทธิในการตัดสินใจเองของประชาชนปาเลสไตน์”

ถึงแม้จะมีข้อมูลที่ผิด ๆ แต่คําว่า “อะพาร์ทไฮด์” ไม่ได้อ้างถึงเพียงกรณีของระบอบเผด็จการเชื้อชาติของแอฟริกาใต้ระหว่าง (ทางการ) ค.ศ. 1948 ถึงต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 เท่านั้น อะพาร์ทไฮด์ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางระหว่างประเทศเป็นเวลากว่าครึ่งศตวรรษแล้ว ตามที่ยืนยันอีกครั้งโดยอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยอาชญากรรมร้ายแรง (พื้นฐานของศาลอาญาระหว่างประเทศ) ใน ค.ศ. 1998 สรุปแล้ว อะพาร์ทไฮด์เป็นอาชญากรรมประเภทเดียวกับ “การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์” หรือ “การทําเป็นทาส” และอาจเกิดขึ้นได้ทุกที่ซึ่งน่าเศร้า

ในแง่เดียวกัน สิทธิในการตัดสินใจเองของประชาชนไม่ใช่เรื่องของแนวคิด การเมืองหรือความเห็นอกเห็นใจ หากแต่เป็น